chester bennington

muazzam bir sesin var. keşke sesin benim olsa.

linkin park 'ın solisti olan güzel abimiz. seni seviyorum chess.

gün itibariyle intihar ederek yaşamına son veren linkin park solisti.

yellow card solisti ryan key'e benzetiyordum bu adamı.

boş boş bakıyorum etrafa. kendini asarak intihar ettiği söyleniyor. çok sevdiğim biriyle aramdaki son bağın bu grup olması, grubun solistinin intihar etmesi....

i̇ntihar haberi düşmüş linkin park vokali. kendisini az dinlemedik be yazık oldu

linkin park isimli nu-metal grubunun canım solisti. intihar etmiş deniyor ne olur doğru olmasın çünkü bütün ergenliğim o ipin ucunda sallandı ve öldü eğer intihar ettiyse gerçekten.. elektro çalmaya başlama sebebimdioysa ki... boy boy fotoğrafları var hala silmeye kıyamıyordum, her gün her saat dinlerdim şarkılarını ve asla sıkılmadan devam ettim dinlemeye. kanım dondu sözlük, kanım.

çok şaşkınım ne diyeceğimi bilmiyorum. sadece aklımda "neden?" sorusu var.

i̇nsanlara küfür eder gibi ölmek bu. ne yaşadı da o kafaya geldi. dikkat edin kendinize kimin ne yaşadığı hep muallak. fazla üzmeyin yakınınızdakileri. asmak nedir kendini vay be. i̇mrenilen bir ses ve şarkılar hepsi hiçmiş.

i̇ntihar haberini gördüğümde inanmak istemediğim linkin park solisti. sebebini merak edip internette yaptığım ufak bi araştırma sonucu mayıs ayında intihar eden yakın arkadaşı cornellin doğum gününde intihar etmiş. cornellin cenazesinde de konuşma yapmış. lise yıllarımızın geçtiği adamın böyle bi sebepten intihar etmesi de ne bileyim koyuyo yani.

üzdün be... hayallerim vardı konserine gelip sana gül atıcaktım

daha dün yeni bir şarkısını keşfetmişim grubun ilginç. çok geç tanımışım çok

çocukluk yıllarımı da aldın gittin be çok üzdün "i become so numb" çınlıyor kulaklarımda :((

bilir misiniz '' breaking my habit'' in knight online oynarken insanı nasıl gaza getirdiğini? hey gidi lise yıllarım heyyy

lise zamanlarimdaki en buyuk kazanclarimdan derdim linkin park icin. ama kabul etmeliyim grubu bu kadar sevilebir kilan chester'di. sesim el verdigince eslik etmeye calisirdim sarkilarina yillardir. hic bir muzik grubunun amblemini cizmedim kagitlara, kolyenizi taktim yillarca. fanatik galatasarayliyimdir dun aksam maci izlerken bir arkadasim yazdi "chester intihar etmis" diye. o andan sonra ne dursun ne tudor hiç sinirlendiremedi beni. i̇stanbula gelirseniz en önden izlerim diyordum. gelmezseniz bir gün ben gelicem olum konserinize diyordum. oldu mu şimdi bu? hergün dinlerim linkin park ama artık eşlik etmiyorum şarkılarına sadece sesini dinliyorum. huzur içinde yan..

bu başlığı ben açmıştım 10 yıldır hergün duyduğum ses ... hala kabullenemiyorum herşey yarım kaldı herşey güzel giderken bu olmamalıydı ...... annem değil babam değil kardeşim değil komşum değil sadece uzaklardan birisi ama sahne enerjisi sempatisi ve sesiyle 10 senedir benimle tarif edemem size , içimden bir parça kopmuş gibi .. artık yok huzur içinde uyu alev dövmeli adam idolümdün benim huzur içinde uyu :(

seni çok özledim

yıllarca istismara uğramış, sonunda cesaretini toplayarak durumu babasına anlatsa da polis! olan babası, istismarcı kişi hakkında işlem başlatmadığı gibi konuyu da kapatmıştır. chester, istismarcısından hiç bahsetmedi, eski bir dostumdu demekten başka. aileden biriydi büyük ihtimalle. bu olay chester'ın alkol ve uyuşturucu bağımlılığının ana nedeni oldu. yıllar sonra uyuşturucuyu bıraksa da alkolden kopamadı. karısı talinda, chester'ın major depresyonla boğuştuğunu ölümünden sonra söyledi. chester, hayatını ne kadar yoluna koysa da bazı şeyleri aşamamıştı demek ki. özellikle şarkılarında bir kaç kere, en büyük düşmanım, kendimim dediğini fark etmiştim. kendisine olan nefreti ve herşeye olan öfkesinin kaynağı belki de uğradığı istismardı. bilinmez. crawling şarkısında, tenimde sürünüyor, bu yaralar asla kapanmaz derken bundan bahsediyordu. her şarkısında iyi olmadığını, asla da iyi olmayacağını ima ediyordu. son albümündeki nobody can save me şarkısında, artık beni kimse kurtaramaz, sadece kendim kurtarabilirim kendimi diyordu. heavy'i ilk dinlediğimde anlamıştım sorunun büyük olduğunu. onu bu dünyaya bağlayan çok şey olduğunu, onlardan kopabilse özgür kalacağını söylüyordu. her şarkısında, çok fazla diyordu chester. yapabileceğimden fazla, bu acı çok fazla, bu karanlık çok fazla. chester, intihar edeceğin hiç aklıma gelmezdi. çok şaşırdım ama içten içe de şaşırmadım aslında. bunu neden yaptığını aşağı yukarı anlayabiliyorum. geçenlerde ölmeden önceki röportajında, ebeveyn olmanın, eş olmanın yüklediği sorumluluğu, bu sıfatları taşımanın ağırlığını anlatırken seni çok iyi anladım. içindeki karmaşadan kurtulamazken bütün bunlarla boğuşmanın ve senden artık kendine gel, sana ihtiyacımız var beklentisinin yarattığı bunalımı da biliyorum. bu yüzden ölümünü düşündükçe kahrolsam da seni anlıyorum ve sana saygı duyuyorum. sınırda yürüdüğünden bahsediyordun, ipleri koparmadan önce sınır nerede kalmıştı? insanlarla bir aradayken neşeli olduğunu, güldüğünü, bi sorun olmadığını söylemişti bir röportajında. fakat kendimle baş başayken, kafamın içindeki karanlıktan korkuyorum demişti. o karanlığın ne olduğunu çok iyi biliyorum ama nasıl aşılacağını bilmiyorum. umarım gittiğin yerde aradığını bulmuşsundur. daha fazla acı çekmeni istemiyorum.

3 yıl önce bugün intihar etmişti. Hala hatırladıkça içim burkuluyor. Sevgilimle uzun uzun tartışmıştık hatta intiharı hakkında. Adamın 6 çocuğunu babasız bırakması beni yaralıyor ama zaten biliyoruz ki psikolojik açıdan iyi durumda olmadığı uzun zamandır belliydi. Şarkıları bile bağırıyor. “Kaybedecek hiçbir şey yok. Sıkışmış bi durumdayım, içim delik ve yalnızım. İyileşmek istiyorum, gerçek bir şeye yakınmışım gibi hissetmek istiyorum. Bu kadar uzun zamandır hissettiğim acının gitmesini istiyorum.” “Neyin savaşmaya değer olduğunu bilmiyorum.” “Eskisi gibi hissedemiyorum, Zaman artık bu yaraları iyileştiremeyecek.” “Vücudumdaki zehri yıka. Üzüntüyü yıka derimden. Bana tekrar nasıl bütün olacağımı göster.” “Kendimi kanattım ve kimsenin umrunda değil. Bir çukur kazdım, oraya uzandım.” “Kimin umrunda, bir ışığın daha sönmesi? Milyonlarca yıldızlı bir gökyüzünde. Kimin umrunda, birinin zamanının dolması?” “Artık buna dayanamıyorum. Bana söylediğin her şey beni bıçak ağzına bir adım yaklaştırır ve parçalanmak üzereyim. Yok olmak için bir yol bulmayı diliyorum.”

bugün intiharının üçüncü yılı. yazacak, söyleyecek çok şey var ama bir o kadar da yok. yazacaklarımın da bir önemi yok. yazacaklarım çoktan yazılmış, söyleyeceklerim çoktan söylenmiş zaten. benimkisi hayatın bir tekrarı işte. ben chester'ın intiharına 6 ay sonra alıştım. ölümünü öğrendiğim 3 gün boyunca sürekli ağladım. 6 ay boyunca da aklıma her düştüğünde ağladım. kendimi özdeşleştirdiğim yegane insan oydu bu hayatta. haberi olmasa da. o gün bütün eski arkadaşlarım ulaşmıştı bana, başın sağ olsun diye. lise hayatım boyunca chester'a olan fanlığımla dalga geçen insanlar ciddi ciddi üzgünlerdi benimle konuşurlarken. çünkü o bizim anılarımızın bir parçasıydı. kafalarını ütülediğim, onların dalga geçtiği, güldüğümüz, güzel günlerimizin bir anısıydı. garip. bugün chester'ı şarkılarını dinleyerek anacağım. buralar çok boş kalmış. chester'ın şarkılarını tanımlamak bana düştü.

Ölümüne hala alışamadığım, şarkılarını dinlerken içimin hep buruk olduğu linkin park solisti. Az önce istanbul’daki konserlerini baştan sona izledim tekrar.. bir ölüm ancak bu kadar üzebilir insanı. Onlarca şarkı yetim kaldı. daha nice güzel parçalar armağan edecektin bizlere be chester.. Işıklar içinde uyu sesi de kendisi gibi güzel adam.

Eğer yaşasaydı nerde olursa olsun konserine gitmek istediğim sanatçıydı. İçimdekileri onun şarkılarıyla dışa vurabiliyordum belki de o şarkılarında bağırdıkça bende bağırıp rahatlıyordum. Keşke ölmeseydi dediğim biri...

gece bu başlığı gördüm, bi şey yazamadan uyudum, rüyamda chester'ı gördüm, ağlaya ağlaya numb söylüyorduk bebeğimle. içim acıyor şu adamın adını görünce. hadi bi bilgi kasayım yazmışken. chester yakıldı biliyorsunuz. bu yüzden ailesi yani karısı çok eleştirildi ama karısı bunun chester'ın isteği olduğunu açıkladı. külleri de bir kavanozda ve aile evinin bahçesinde ona ait bir mabedde bulunuyor. ziyarete kapalı. sadece ailesi. farkındaysanız mezarını vs göremedik. bunun için hayranları yine çok eleştiride bulundular. haliyle sevdikleri sanatçının kabrini ziyaret etmek istiyorlar ama karısı, ziyarete kapanmasının da chester'ın isteği olduğunu açıkladı. ölümün de bile mahremiyet istemiş bebeğim. buradan chester'ın ne kadar bunaldığını görebilir miyiz? bence evet. huzur içinde ol. nereye gittiysen.

chris cornell'in en iyi dostuydu. ve ondan 12 yaş küçük. benington 1976, cornell'se 1964 doğumluydu. her ikisi de 2017'de kendini asarak intihar etti. önce cornell, üç ay sonra da chester. her ikisini de inanılmaz severdim. hatta cornell'dan shadow on the sun'ı dinlemek beni her zaman mest ederdi. ki hala eder. en az, chester'dan numb'ı dinlemek kadar. her ikisi de güzel insandı. ruhları huzurla dolsun. (bkz: linkin park)

onu en iyi tanımlayan söz bence buydu “melek sesli şeytan bağırışlı adam.”

system diye az bilinen ama efsane, bir o kadar da sayko, akıllara ziyan bir şarkısı vardır. yıllardır dinlemiyordum, aklıma filmin gelmesiyle bir düştü ama çıkamıyorum şarkıdan. ne efsane sesin vardı be adam! yaşasaydı beş gün sonra 45.yaş gününü kutlayacaktı. why won't you die? your blood in mine we'll be fine then your body will be mine link

bugün 45. yaş günü. her nereye gittiyse iyi ki doğmuş. ruhun huzur dolsun. lütfen, daha fazla acı çekmiyor ol. link

bu adamın belgeselini ne zaman çekecekler acaba? bi çekin de izleyip izleyip ağlayalım. garibanımın yaşarken zaten hakkı yendi, bari öldükten sonra hakkını verelim. bir de bilgi kasayım. bu adamın hayranları, ben de o gruptanım ama onlar kadar kafayı yemedim şükür, halen daha chester'ın bi mezarı olmalıydı, bu bize haksızlık, onu ziyaret etmek en büyük hakkımızdı falan diyorlar, karısı halen daha linçleniyor. chester, yakıldı biliyorsunuz. ki bunun onun vasiyeti olduğu söylendi. külleri de ailesi ve arkadaşlarına dağıtıldı, yani grup üyelerine. bi mezarı yok. çünkü adam kendisi için bi mezar istememiş. çünkü adam ailesi ve arkadaşları dışında kimseyi istememiş. cenazesi bile kapalı yapıldı yahu. insanları bir salın. bir de halen daha intiharı sorgulanıyor. uyuşturucu mu içmişti vs. vs. diye ancak otopside sadece alkol aldığı ortaya çıktı, herhangi bir ilaç etkisiyle intihar etmedi yani. sadece bir sabah uyandı ve yeni bir sabaha daha uyanmak istemediğini karar verip kemerini eline aldı. bu kadar. o değil de, bu adam sağken hep instagram dm'ne çökmek istemiştim. o zamanlar bu kadar takipçisi yoktu tabii, öldükten sonra bir milyonu aştı birden takipçisi. mesajlarımı görene kadar mesaj yığmak istemiştim ama yapmamıştım. çünkü hayranlarının fazla ilgisini, daha doğrusu insanları fazla sevmediğini biliyordum, her ne kadar sıcakkanlı görünse de. ve bunun onu rahatsız ettiğini de biliyordum, bi röportajında demişti. bu yüzden, bi nevi ona saygımdan rahatsız etmek istemedim ama içimde hep ukte kaldı. bi yandan da iyi ki saygı duymuşum diyorum. amaan. her neyse. artık çok geç zaten. umarım ruhu o her zaman aradığı şeyi, huzur mu sessizlik mi yoksa hiçlik mi bilmiyorum, emin değilim, bulmuştur. ve umarım kendisiyle barışmıştır.

bu adamın üç tane şarkısı var ki istisnasız her dinlediğimde ağlıyorum. (bkz: waiting for the end) (bkz: breaking the habit) (bkz: blackbirds) intihar ettiğinde bir not bırakmadı ardından ama son albümü bir intihar notuydu aslında. her şarkısında sürekli aradığını ama bir türlü bulamadığını, gözden kaçırdığını söylediği şeyi bulmuştur umarım gittiği yerde. "sonun gelmesini bekliyorum keşke dayanacak gücüm olsaydı" "hayatıma devam etmem için ne gerektiğini biliyorum yalan söylemenin nasıl bir his olduğunu da biliyorum yapmak istediğim tek şey; bu hayatı yeni bir şeyle takas etmek sahip olmadığım bir şeye tutunuyorum." link

beş yıl önce bu tarihte intihar etti. bazı bazı hala inanamıyorum ölmesine. bütün dünyada şok etkisi yarattı bu adamın intiharı. 2000lerin, 2010ların ergenleri bu adamla büyümüştü. herkes şok oldu. herkes incindi. breaking the habit ile anıyorum bu gece seni chaz. huzurlu ol.

"i tried so hard and got so far but in the end it doesn't even matter i had to fall to lose it all but in the end it doesn't even matter..." (bkz: r.i.p)

bakın, bu adamın hakkı göz göre göre ve çok pis yendi. kesinlikle öyle. hatta bence halen daha yeniyor. gece gece yine şarkılarına düştüm. "neyin savaşmaya değer olduğunu bilmiyorum."

ölümünün altıncı yıl dönümü. hep buralarda arayıp da bulamadığını söylediğin şeyi gittiğin yerde bulmuşsundur umarım. anısına

bu adamın intiharını hala aşamıyorum. bu adam benim yüreğimde hep yara olarak kalacak. ennnn büyük hayalim, bi gün konserine gidip imza sırasında boynuna sarılmak ve araya on kişinin falan girmesiyle beni ondan anca sökmeleriydi. muhtemelen orada son nefesimi verebilirdim. ki o sıralar yine konser ayarlamaya çalışıyorlardı, türkiye'deki fanlar. ben deli gibi konser haberini beklerken ölüm haberi geldi. hani direniyoduk chaz? hani çabalıyoduk? her in the end dinlediğimde, ne kadar çabalarsam çabalayayım, sonunda hiçbir önemi kalmayacak dediğinde ne demek istediğini şu sıralar daha iyi anlıyorum.

şu video beni bitirdi. allah'ımm. çok özlüyorum seni :(